Bij het maken van een passend beeld moet er in ieder geval genoeg ruimte overblijven voor de verbeelding dacht ik zo. Met dat doel voor ogen ben ik begonnen om samen met Ton een beeld te bedenken voor de voorstelling.
Op een vroege ochtend in het voorjaar zijn we daarom naar Culemborg gereden, samen met Manus die de rol van de Pontbaas op zich zou nemen. Een andere hoofdrol zou worden vervuld door het water van de rivier. Ook al had Ton tijdens de rit gewaarschuwd voor een beetje knorrige man, de echte pontbaas op die ochtend bleek gelukkig vriendelijk en we mochten gratis overvaren.
Aan de overkant waren genoeg attributen voor Manus waar hij het zware pontbaas bestaan mee kon verbeelden zoals een oude lier die aan wal stond en losse stukken touw.
We moesten minstens een eeuw terug in de tijd en daarvoor had Manus inmiddels andere kleding aangetrokken. Op een bepaald moment had hij een mystieke blik in zijn ogen waar een naderend onheil in leek te zitten. Samen met de dreigende lucht en het opkomende water bleek dit het sterkste beeld met genoeg ruimte voor de eigen verbeelding.